Het Stedelijk Museum Amsterdam is een museum voor moderne en hedendaagse kunst en vormgeving, opgericht in 1874.
In 1895 opende het museum in een gebouw van architect Adriaan Willem Weissman. Hij bedacht de grote trap die naar de ´erezaal´ leidde en de grote hoge (dak)ramen die de kunstwerken zo goed mogelijk uitlichten. De ´zee van licht´ leverde het museum wereldwijde bekendheid op.
In de volksmond werd het Stedelijk toentertijd het ‘Suasso-museum’ genoemd, omdat de nalatenschap van Sophia Augusta Lopez Suasso de Bruyn werd getoond. Deze collectie – antiek, munten, juwelen, horloges, zilveren snuisterijen en andere curiosa- werd gepresenteerd in stijlkamers, waarvan de onderdelen afkomstig waren uit grachtenpanden die bij de doorbraak van de Raadhuisstraat waren gesloopt.
Vanaf 1909 betrof het verzamelgebied hedendaagse kunst en later ook fotografie en design. In de loop van de twintigste eeuw werd het museum internationaal beschouwd als een van de meest invloedrijke musea voor twintigste-eeuwse kunst. Pas sinds begin jaren ’70, toen ook de laatste stijlkamers waren verdwenen, toonde het Stedelijk uitsluitend moderne kunst.
In 1938 trad Willem Sandberg aan als directeur. Hij maakte het museum, letterlijk en figuurlijk, open. Iedereen moest zich er welkom voelen en vanaf de straat moest te zien zijn wat er binnen gebeurde. De hoofdingang van het Weissman gebouw werd helemaal uit glas opgetrokken en de nieuwe tentoonstellingsvleugel uit glas, staal en beton. Dit maakte veel reacties los, zowel voor als tegen. In 2006 wordt de uitbouw gesloopt voor de nieuwbouw.
DE GROTE VERBOUWING
Eind twintigste eeuw voldoet het oude gebouw niet meer aan de standaard van de tijd. Bovendien is er onvoldoende ruimte om de topstukken uit de collectie permanent te tonen en zijn depots en werkruimtes veel te krap geworden.
In 2004 wordt gestart met de renovatie van het oude Weissmangebouw en de bouw van de nieuwe vleugel door Benthem Crouwel Architects. De historische elementen herhalen zich in het nieuwe gebouw en door de transparante voorgevel is de oude façade zichtbaar. Binnen bestaat er op elke verdieping een naadloze overgang tussen de gebouwen. Buiten is het contrast zichtbaar tussen het historische gebouw en de nieuwe, moderne architectuur uit 2012, liefkozend de ´badkuip´ genoemd.
De badkuip is gemaakt van synthetisch materiaal dat ook wordt gebruikt in bijvoorbeeld de ruimtevaart en sportmaterialen: extreem licht, hittebestendig en vijf keer sterker dan staal. Het behoudt zijn vorm en kracht ondanks variërende weercondities. De kleur van de badkuip is dezelfde kleur als die Sandberg in 1938 uitkoos om de bakstenen muren van de museumzalen helemaal wit te verven: RAL 9010.
